De Britse Alfie Templeman zorgde enkele jaren terug voor een oase aan zonnestralen in menig huiskamer met zijn groovy hitjes “Happiness in Liquid Form” en “Everybody’s Gonna Love Somebody“. De zomerse indiepopnummers bleven zich gezellig opstapelen in ep-vorm, al was er op zijn grote debuutalbum Mellow Moon – mede beïnvloed door de coronaepidemie – ook plaats voor een kennismaking met de donkere wolken in Alfie’s hoofd. Een meer gevoelige kant kwam naar boven, al bleef die weliswaar verpakt in jeugdig (over)enthousiasme en coole gitaarriffs. Ondertussen zijn we twee jaar verder en is het enthousiasme rond Alfie (en zijn zonnige indiepop) voorzichtig naar de achtergrond gedreven. Daar hoopt de Britse songwriter ongetwijfeld zelf verandering in te brengen met zijn tweede studioalbum Radiosoul. Een album waarin het precies allemaal wat meer mag. Meer durf, meer prikkelend gitaarwerk, meer genres om te verkennen en meer zelfreflectie, zo blijkt.
Radiosoul is in de eerste plaats dan ook een album dat in het teken staat van zelfontdekking. Alfie is ondertussen twintig geworden en deelt op die frisse plaat wat die nieuwe levensfase zoal voor nieuws op zijn bord heeft geworpen, en hoe je daar in alle onberekendheid je eigen weg in probeert te zoeken. Net als op zijn debuutplaat vouwt de Brit dus zijn dagboek open, al we krijgen op Radiosoul een extended versie te lezen en horen. Waar zijn vorige ep’s eerder elk op zichzelf kleine dagboekfragmentjes waren met nummers over korte periodes, strekte Alfie zijn aandachtszone nu uit over zijn hele (nog bijzonder jonge) leven. Veel om op terug te blikken, van ontluikende liefde (“This is Just the Beginning”) en de schaduwkant van de muziekindustrie (“Vultures”) tot eenzaamheid en sociale omgang (“Hello Lonely“). Dat laatste staat al meteen centraal op de titeltrack “Radiosoul”. Het openingsnummer is een donkere zelfreflectie op de grote invloed die sociale media hebben op ons dagelijks functioneren; hoe we onszelf steeds in een illusie forceren en hoe goed het kan voelen om dat gloeiende schermpje toch even van ons weg te draaien.
Alfie graaft op zijn tweede album in zijn eigen jeugdige hersenkronkels op zoek naar een simpele uitlaatklep, maar blijft wel trouw aan zijn klassieke indiepopformat van groovy baslijnen en luchtig dansbare refreinen. Het album heeft op die manier wat weg van Paramore’s After Laughter, dan wel in een sterk opgepepte vorm. Herkenbare sound of niet, je voelt dat het op Radiosoul toch ook allemaal net wat voller, grootser en ontstuimiger mag. Nummers als “Drag” en “Vultures” nemen bij momenten trippy popvormen aan, met computersynths en wilder gitaarwerk. Templeman put ook uit nieuwe genres en strooit houseklanken (“Drag”) en soulvolle elementen makkelijk mee in zijn vertrouwde popmix. In vergelijking met vorig werk voelen de nummers daardoor wat meer aan als ongetemperde jamsessies waar alles losjes heen en weer bouncet. Bij moment een overdosis aan theatrale energie, maar wel een energie die je dansbenen warm houdt. Dat is zeker.
Nu goed, een mens kan natuurlijk maar zo veel funky energie in zijn oren verdragen en dus lopen de nummers op Radiosoul halverwege soms tegen overprikkeling en een gekende voorspelbaarheid aan. Alfies ongebreidelde enthousiasme trekt in de eerste plaats wel de aandacht, maar de formule verliest wat van zijn vuurwerk na vijf nummers. In alle losgelaten energie is het soms ook moeilijk focussen op de songwriting en blijft er weinig ademruimte voor de boodschappen die de jongeman graag wil delen. Gelukkig lijkt het losgelopen fungehalte wat uitgewerkt naar het einde toe en herpakt Templeman zich met “Switch” en “Run to Tomorrow” met wat subtieler werk. Die laatste blijkt met zijn klassiekere The Beatles-gehalte ook de ideale, berustende afsluiter.
Kleine jongens worden ook groot, en dat valt te merken op Templemans tweede album Radiosoul. De Brit graaft opnieuw wat dieper in zijn eigen gedachten en breidt zijn gekende groovy enthousiasme uit met wat nieuwe, vastberaden psychdelische popelementen, die zijn brand nieuw leven inblazen. Het mocht duidelijk wat meer zijn moet Templeman gedacht hebben, al blijft die balans tussen (over)enthousiasme en inhoud bij momenten nog een wankel, jeugdig gegeven. Fijne nieuwe nummers wel – met wat groeimarge – die de aankomende zomermaanden sowieso van een dansbare soundtrack voorzien.
Alfie Templeman staat op 4 december in de Botanique.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Vultures”, ons favoriete nummer van Radiosoul, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
